Uitermeer - Breukelen (Waterliniepad 15.03.15)

Zoals meestal maken we op donderdag de afspraak of we gaan wandelen. Op vrijdag of zaterdag ontvang ik dan de route die we gaan lopen en de plaatst waar we elkaar zullen ontmoeten. Ik bekijk vervolgens de route, zijn er koffie en lunch mogelijkheden onderweg of nemen we alles mee, en wat gaat het weer doen op die dag. De TomTom bepaald hoe laat we moeten vertrekken. Zaterdags tref ik de rest van de voorbereiding en klaar is Kees.

Voor de wandeling van vandaag spreken we af bij Fort Tienhoven. Daar staan inmiddels JM en MJ ook te wachten. We stappen over in één auto en vertrekken naar het startpunt Fort Uitermeer. Daar genieten we eerst van een meegenomen kop koffie en een koekje voordat we de rugzakken om doen en de GARMIN starten.

Fort Uitermeer  (in het uiterste Noorden van de kaart hieronder) is een zogenaamd torenfort die tot de Nieuwe Hollandse Waterlinie behoorde en daarna werd opgenomen in de Stelling van Amsterdamse. Een goed bewaard monument waarvan onmiddellijk duidelijk is waarvoor het gediend heeft.

Het kaartje laat goed zien dat we nog steeds in een zeer vochtige omgeving rondlopen. De start gaat langs het Naardermeer. Dit gebied was het eerste stuk natuur dat in 1906 werd gekocht door de Vereniging van Natuurmonumenten. Komen langs Gasterij Stadszigt de thuishaven van "Vroege Vogels".

Het volgende dorp is Nederhorst den Berg. De eerste koffiestop is bij "Het Spieghelhuijs". Het is er niet zo druk wat niet zo vreemd is voor de tijd van de dag. Het verrassende is dat ze naast de gebruikelijke koeken en gebak ook een potje chocolade aanbieden. Origineel en lekker.

Bij vertrek zijn we al snel aan het einde van het dorp waar het mooie landhuis "Nederhorst den Berg" staat. Vanwege de gelijkenis met het huis van Heer Bommel wordt het in de volksmond ook wel Bommelstein genoemd.

De volgende plaats op de route is Vreeland, een dorp maar ontnomen stadsrechten,  De uitstraling is nog steeds die van een oud stadje. Het ligt er rustig en verlaten bij. Bij de brug wordt ik nog even in de verleiding gebracht. Zal ik?

Wat ook opvalt is dat Vreeland een molen heeft die de naam "De Ruiter" draagt. En naast een restaurant met ster ook een pannenkoekenhuis "Noord Brabant" Wij kiezen voor de laatste om er een kop soep te eten en een kop koffie te drinken. Een luxe deze reis dat we zoveel eet en drinkgelegenheden tegen komen.

Net buiten Vreeland pikken we de Vecht op en lopen richting Breukelen. De Vecht was in een ver verleden een belangrijke verkeersader. De rivier stroomde tussen de grote moerasvelden door tussen het Graafschap Holland en het Sticht Utrecht. De bebouwing vond plaats aan de oevers van de Vecht. En door de loop ter tijden werden de moerassengebieden ontgonnen. Er werden kastelen en belangrijke landhuizen gebouwd.  In de 17de en 18de eeuw verlieten veel rijke kooplieden in de zomer de vieze en stinkende singels en grachten van de stad Amsterdam om zich te verpozen in de Vechtstreek. De grote Buitenplaatsen en hun bewoners bracht de omgeving rijkdom en aanzien. De Stichtse Vecht heeft nog steeds meer dan 750 rijksmonumenten en vele beschermde stadsgezichten. Jammer is de wel heel drukke weg met elkaar kruisende wandelaars, fietsers en auto's.

Nieuwersluis..... Waar herken ik die naam toch van? Het duurt heel even maar als we een grote gevangenis voorbij lopen schiet het me te binnen. Nieuwersluis was het gevang voor militairen. Maar van oorsprong was het een school voor maximaal 250 jonge jongens vanaf 12 jaar (zogenaamde pupillen) die werden onderwezen in taal, rekenen, aardrijkskunde, geschiedenis, zwemmen en schaatsen. Als de jongens oud genoeg zijn werden ze opgenomen in de krijgsmacht. Meestal ging het hier om kinderen waarvan de ouders geen geld hadden om het onderwijs zelf te betalen. Een indrukwekkende en goed bewaarde gevel doet herinneren aan dit verre verleden.

Vanaf 1922 wordt de pupillenschool een Depot voor discipline van het korps politiediensten, daarna Depot en detentiekamp van de Koninklijke Marechaussee met straf- en tuchtklasse. In 1950 krijgt het weer de naam Depot voor Discipline om in 1981 voor de laatste keer door het ministerie van defensie omgedoopt te worden tot Militair Penitentiair Centrum. In 1997 gaat het over naar het Justitie en wordt het een Penitentiaire Inrichting voor Vrouwen. Tot 1999 huurt defensie er nog wel cellen.

Dat wat de historie betreft. De naam kwam mij echter bekend voor vanwege Kees Vellekoop en andere dienstweigeraars die er werden opgesloten. Er deden vele verhalen de ronde over de harde regime binnen de muren. Men zou hardlopend naar Utrecht moeten om er gaan te zwemmen en ook onmenselijke stormbanen  lagen er op het terrein. Andere verhalen spraken dat weer tegen en hadden het over het doelloos en eindeloos grasmaaien of verplaatsen van stenen. In ieder geval  werd er met een "enkeltje Nieuwersluis" gedreigd tijdens mijn dienstplichtvervulling. Wat rest is een een mooi gebouw met mistroostige hekken en prikkeldraad versperringen om de bewon(st)ers op hun plek te houden.

En verder gaat het weer. De tocht is bijna teneinde. We komen door een gebied met veel, heel veel, waterrecreatie. Het is me niet geheel duidelijk wat er allemaal achter de hekken verstopt zit maar van veel schoonheid en charme getuigt het naar mijn idee niet. Ik kan mij natuurlijk vergissen want ik heb weinig met watersport. En wie weet zij over ons en onze hobby denken. Gelukkig maar dat er verschillen zijn anders zou het wel heel druk worden.

Het einde ligt bij Fort Tienhoven. Dit fort lijkt me erg vervallen.Het is in handen van Staatsbosbeheer die probeert het fort vanaf de openbare weg weer beter zichtbaar te maken. Het lijkt er op dat dit inmiddels verwezenlijkt is. Het Ford is gebouwd omstreeks 1850 en diende als afsluiting van de Tienhovense Vaart en ter bewaking van de er naast gelegen inundatiekade, een damsluis en de Kraaiennestersluis. Van afstand is te zien wat de natuur doet met een rijksmonument. Eerlijk gezegd vind ik het niet erg. Niet ieder Fort hoeft wat mij betreft te worden omgetoverd tot restaurant of museum.

Ondanks de bewolking en de wat tegenvallende temperatuur in verband net de opgestoken wind en de waterrijke omgeving. Heb ik wel weer genoten van de bijna 25 km lange tocht.

 

Muiden - Uitermeer (Waterliniepad 15.03.08)

Vandaag is het een bijzondere dag. Niet alleen de eerste mooie lentedag van het jaar maar ook nog het begin van een nieuwe route. We, Jan Maarten, Marie José, Ellen en ik, beginnen aan het Waterliniepad (Streekpad 18). Het pad loopt van Weesp naar Werkendam in het totaal 145 km.

Maar aangezien we aaneengesloten lopen en de vorige route, De Stelling van Amsterdam (Streekpad 9), begon in Volendam en eindigde in Muiden moesten we eerst weer van Muiden naar Weesp lopen...

Dus zijn we 's morgen begonnen in Muiden. Al snel bleek dat de route aan de overkant van de snelweg richting Weesp niet meer mogelijk was. (1)

Er is geen enkel aanknopingspunt meer met de topografische kaart op de GARMIN. Ook is niet te zien of de wegen die er nu liggen nog aansluiten of alleen dienen voor het werkverkeer.Een ding is wel duidelijk dat de weg die we nu lopen aan de verkeerde kant van het water uitkomen. En dat is ALTIJD gevaarlijk. Je weet nooit of en wanneer er een oversteek komt. De parenclub Fata Morgana probeert ons nog te verleiden maar of we die aanwijzing op moeten volgen is twijfelachtig. Na wat onderzoeken en overleggen besluiten we om te gaan lopen en een bekende weg terug te lopen. Beter bewust omlopen dan op de gok.

De beslissing die we hebben genomen valt niet verkeerd uit. De vorige keer liepen we deze weg vanuit de tegenovergestelde richting. En het lijkt daarom nu toch of je op een andere weg loopt.

We zien op de kaart dat we de omweg wat korter kunnen maken door niet de gebaande weg te nemen maar een doorsteek te maken in een weiland. We klimmen over het hek en krijgen onmiddellijk te maken met de kenmerken van deze omgeving. WATER! Het is een grote drassige omgeving. JM en MJ lopen te soppen aan de linkerkant van het weiland. Ik steek samen met Ellen over en ga aan de kant van de sloot lopen waar het lijkt of er iets van een verhoging ligt. Het is gezichtsbedrog. We zien weinig van de omgeving en veel grond. Het geluid is wel mooi. We lopen door de natuur. Ganzen en eenden kijken ons even meerwaardig aan en zoeken dan in de modder verder naar voedsel.

We pakken een klein stukje, langs het Naardermeer, mee van het "Trekvogelpad". Ook deze lopen we in omgekeerde richting t.o.v. de vorige keer mei 2013. We zien onze vorige koffiestop. Een gezellig terrasje achter een huis met een alleraardigste mevrouw met heerlijke koffie en dito appelgebak. Helaas, het is er erg druk. Te druk.

Naarden in zicht! De vorige keer zijn we er langs gelopen. Dit keer gaan we er doorheen. Een mooi bezienswaardig vestingstad. Opvallende beelden bij de grote Kerk zijn die van Comenius en "De Klim" het nationaal donor monument. Comenius was een bekend filisoof, theoloog maar vooral pedagoog. Hij was een voorvechter van onderwijs voor iedereen, jongens en meisjes. Een belangrijk hervormer op onderwijsgebied. Het beeld is in 1957 geschonken door de regering van Tsjecho-Slowakije. Identieke beelden staan ook in Tsjechie en de USA.

 Het beeld "De Stap" werd in 2011 onthult en staat er ter nagedachtenis aan alle anonieme donoren die hun organen beschikbaar gesteld hebben om anderen verder te laten leven. Het is een mooi en spannend beeld geworden!

We lunchen bij Even Eten & Drinken (bij De Doelen). Ik kies van de lunchkaart de kippenlevertjes met met spekjes, ui en toast. Het is een grote diepe schaal met HEEL veel salade en ook een beetje van de beloofde kippenlevertjes, spekjes en ui.Scharrellever!

We wandelen de stad uit en gaan langs de zuid-westelijke kant van het Naardermeer richting Uitermeer. Al heel snel als we de bebouwde omgeving uit zijn komen we midden in prachtige natuur terecht, Nog steeds vochtig en sompig. Het zijn echte wetlands. Gras met een laagje water. Daar waar de begrazers van het gebied veelvuldig lopen zijn het modderpoelen geworden. In het broekbos waar we doorheen moeten merken we daar maar weinig meer van omdat er planken gelegd zijn waar we overheen kunnen. Alleen bij een passage van tegenliggers is het even opletten als je van de planken afstapt.

Eenmaal het bos weer uit lopen we heel even in een wat droger gebied. Wat ons wel verontrust zijn de schoenen van onze tegenliggers en hun berichten over de begaanbaarheid van het pad waar wij nog over moeten. En verontrusting blijkt niet voor niets te zijn. In het gebied wat ik op de track met 2 heb aangeduid is het werkelijk een grote modderpoel. Het lijkt wat leemachtig te zijn waardoor het aan je schoenen blijft plakken en het ook glibberig wordt. Doordat het zo slecht is zijn er ook maar weinig mensen. Een bijzonder gebied! We glibberen ons naar het hek en bij iedere stap worden de schoenen zwaarder. Stampen of spoelen helpt niet.

We bereiken een hek en als we daar doorheen zijn lijkt de vochtigheid in een keer voorbij. Het lopen gaat weer wat makkelijker en het wordt ook meteen weer drukker. We lopen richting een fietspad en daar aangekomen voelen we voor het eerst sinds uren weer asfalt onder de voeten. Jammer van al die fietsers maar het loopt heerlijk. Ik stamp de modder van de schoenen (en de broekspijpen) en pak al lopend een broodje en wat water. Het vergt toch veel inspanning.....

We zijn er bijna. Ons pad slaat rechts af en we verlaten het fietspad langs het kanaal. Wederom trekken we de wetlands in. Het blijkt dat het NOG erger kan.

We komen 2 dames tegen die door dit gebied ploegen op gympen en nette laarsjes. Maar ook nu blijft de omgeving weer betoverend mooi. Lopen is ploegen geworden en koud kun je het onmogelijk krijgen. We spoelen aan het einde onze schoenen wat schoon in een plas water maar de modder laat zich maar moeilijk verwijderen.

Bij de fort Uitermeer aangekomen waar de auto staat rits ik de onderkant van mijn broek eraf zet net als Ellen de schoenen samen met de rugzakken in de kofferbak.  We hebben er 27 km opzitten. Meer dan was voorgenomen maar wel erg mooi en met fantastisch weer. De kop van het Waterliniepadis er af.